Het einde nadert
Door: Rosemarie
Blijf op de hoogte en volg Rosemarie
07 Juni 2014 | Zambia, Monze
Ze zijn met een verrassing bezig. We merken het aan alle kanten. En ondertussen hebben Sydney en Muva georganiseerd dat we zondag na het bezoek aan Titus kunnen eten en chillen in het huis van Sydney. Ze zijn schattig.
Nu het eind dichtbij komt worden de mannen hier een beetje wanhopig. Sydney vroeg me heel officieel, met alle poespas erop en eraan, ten huwelijk. Op één knie welteverstaan, en met mijn eigen ring even geleend. En een paar dagen later greep Sooli zijn kans. Mirte heeft ervoor gezorgd dat er nogal wat eisen werden gesteld, dus nu kunnen ze me alleen krijgen als ze een flinke lading pooierbakken bij ons thuis bezorgen. Audi’s, Ferrari’s, enzovoorts. Ik moet er nog even over nadenken of ik op de aanzoeken inga.
Ondertussen hebben wij deze hele week doorgebracht in het kantoor van Knabbel. De vrouw is onuitstaanbaar. Zit de hele tijd met haar hoofd te schudden en met haar tanden te wapperen. Terwijl ze ons product nakijkt gebeurt er dit: No, no, no, no… you just CAN’T say that! (eeeh… mevrouw, dat heb je gisteren zelf geschreven). En niet één keer, maar bij iedere zin. Ze haalt haar eigen quotes constant onderuit.
Wat daar dan wel weer leuk aan is, is dat we het volledige personeel hebben losgeweekt en iedereen nu met zijn of haar ogen rolt wanneer Theresa weer haar mond open trekt. Moeilijk om je gezicht in de plooi te houden als ze achter haar rug om konijnenbewegingen gaan maken. Maar de slappe lach hebben met de zuster, de administrator, de social worker, de fysio, enz. is toch echt onbetaalbaar.
Nu het eind dichtbij komt worden de mannen hier een beetje wanhopig. Sydney vroeg me heel officieel, met alle poespas erop en eraan, ten huwelijk. Op één knie welteverstaan, en met mijn eigen ring even geleend. En een paar dagen later greep Sooli zijn kans. Mirte heeft ervoor gezorgd dat er nogal wat eisen werden gesteld, dus nu kunnen ze me alleen krijgen als ze een flinke lading pooierbakken bij ons thuis bezorgen. Audi’s, Ferrari’s, enzovoorts. Ik moet er nog even over nadenken of ik op de aanzoeken inga.
Ondertussen hebben wij deze hele week doorgebracht in het kantoor van Knabbel. De vrouw is onuitstaanbaar. Zit de hele tijd met haar hoofd te schudden en met haar tanden te wapperen. Terwijl ze ons product nakijkt gebeurt er dit: No, no, no, no… you just CAN’T say that! (eeeh… mevrouw, dat heb je gisteren zelf geschreven). En niet één keer, maar bij iedere zin. Ze haalt haar eigen quotes constant onderuit.
Wat daar dan wel weer leuk aan is, is dat we het volledige personeel hebben losgeweekt en iedereen nu met zijn of haar ogen rolt wanneer Theresa weer haar mond open trekt. Moeilijk om je gezicht in de plooi te houden als ze achter haar rug om konijnenbewegingen gaan maken. Maar de slappe lach hebben met de zuster, de administrator, de social worker, de fysio, enz. is toch echt onbetaalbaar.
-
13 Juni 2014 - 20:34
Margriet:
Hoi Roos, je avontuur zit er bijna weer op. Nog een dagje en dan kom je weer thuis. Ik hoop dat je het naar de zin hebt gehad. Als ik je berichten lees zit dat wel goed. Ik vond het erg leuk om je zo te kunnen volgen. Een hele goede terugreis en dat je weer gezond en veilig in Leiderdorp aankomt. Groetjes uit Friesland van siemen en margriet en de kids. -
16 Juli 2014 - 08:08
Chad:
Hey Roos!
Afgelopen week heb ik je reisverslagen gelezen. En jemig, wat moet het een bijzondere ervaring geweest zijn.
Ik heb bij uitstek ontzag voor het feit dat je ervoor kiest om in het buitenland een dergelijk project uit te voeren, maar dat je dat doet in een land als Zambia is des te imposanter.
Ik heb ze op de universiteit aan mensen van Law and Governance in Africa laten lezen. Zij waren ook erg onder de indruk. Het verhalende aspect heeft ons werkelijk ´doen voelen´. Super nice!
Leken als wij, wonend in een land dat in de top 5 staat van de VN Human Development Index, heb je eraan herinnerd hoe gelukkig ze zouden moeten zijn met de zaken die ze for granted nemen, doch in Zambia ver te zoeken is. Als de kans zich wederom voordoet, is het misschien een idee om hiermee door te gaan totdat je genoeg hebt om een boek uit te brengen over de situatie in dit soort onderbelichte landen. Een beetje zoals Jelle Brandt Corstius' boek over de Transkaukasische republieken. Faam ligt binnen handbereik, vooral voor zo'n slimme meid als jij. En dus niet alleen omdat je zo goed kunt dansen. =)
Enfin, gelukkig ben je nu thuis en hopelijk gaat alles goed. Als ik me niet vergis, slaag je dit jaar voor je opleiding aan de Hogeschool.
Bij deze van harte gefeliciteerd! Ik wens je alles toe wat je hartje begeert.
Groetjes,
Een oud-klasgenoot
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
