Ode aan de agenda

Belachelijk hoe afhankelijk je wordt van dingen. Elektriciteit is voor ons eigenlijk best een pré, aangezien we een elektrisch kooktoestel hebben en vlees in de vriezer en omdat het hier zo super donker wordt dat je ’s avonds niets kunt als je geen licht hebt. Maar daar denken ze hier anders over. Ze gooien gewoon de stroom voor het hele dorp eruit. De hele dag. Dus ja, wat moet je dan? Je wordt creatief en verzint nieuwe koude gerechten. Een avondmaal van vruchtensalade, appelsap en mueslivlokken is best te doen. Gelukkig was het niet nodig en ging de stroom rond een uur of 6 weer aan.
Gisteren hebben we weeeeeer de yoghurt verpest! We hebben van Moe (die we Pieter noemen wanneer we over hem praten waar anderen bij zijn) geleerd hoe we van melk en een beetje yoghurt meer yoghurt kunnen maken. De eerste keer verpest, de tweede keer gelukt, nu weer verpest. Morgen gaan we yogurtlessons nemen bij Harriët, de huishoudster van Theresa en Moe. Kunnen we ff kijken hoe het wél moet.

Dan nu nog een kleine klaagzang. Het is hier prachtig en de mensen zijn erg vriendelijk. Maar ik kan er maar niet aan wennen dat ik nooit weet waar ik aan toe ben. Vandaag hebben we een observatiedagje gehad. Ik vroeg aan één van de therapeuten op de kinderafdeling: hoe weet je dat er nieuwe patiënten komen? Het antwoord was: we zien vanzelf wel of ze komen of niet. En als ze komen doen we een assessment (intake). Aaaaarghh!!
We zeggen af en toe dat het hier zo lekker relaxed gaat allemaal, maar DOE MIJ ALSJEBLIEFT EEN PLANNING! Nu worden er bij twee kinderen assessments gedaan en zitten er twee te wachten. Om 4u stoppen ze hier, en om 4u waren bij die twee wachtende kinderen nog geen assessments gedaan. Ondertussen krijgt een ander kind 3 uur per dag fysiotherapeutische aandacht. Als ik één van die moeders was geweest had ik mijn geduld verloren. Sommigen komen lopend(!) uit Lusaka of Livingstone en dan kom je daar, heb je een afspraak, wordt er niet naar je omgekeken.

Oké dat was de frustratie van vandaag. Verder kunnen we ook erg lachen met en om iedereen. En de wandeling naar het dorp wordt steeds draaglijker. Vandaag hadden we op de heenweg gezelschap van een aantal collega’s, dus dat was erg gezellig.
En terwijl ik dit zit te schrijven valt de stroom weer uit. Hoezee.

Oh yeah, we zijn verhuisd. Naar een huis zónder bijen en mét werkend toilet en met mínder kakkerlakken! We hebben alleen vanmorgen wel weer een moord moeten plegen. Het monsterlijke beest zat in onze kledingkast. Gelukkig net niet hard genoeg geslagen om de dikke kont van het beest uit elkaar te laten klappen en alle vuiligheid over onze kleding te splashen. Van de kleine spinnetjes in Nederland zullen we niet meer bang zijn.
En we hebben gisteravond ook een kikker moeten verwijderen uit de huiskamer. We vinden ze overal. Er was een dooie in de extra slaapkamer, er was een dooie in de keuken, er was een dooie in de koelkast van het huis hiernaast. En die van gisteravond leefde gelukkig nog. Die heeft geen meur achtergelaten.