Slettenlodge, now open.

Hé, een mier! Die hadden we nog niet. En water hadden we ook niet.

Nieuwe bezoeker vanavond: een mier. Leek me leuk om even te vermelden. En we hebben kakkerlakkenbaby’s, verstopt in de eettafel. En soms komen ze over de tafel lopen, tussen onze spullen en het eten door. Best schattig.

Twee dagen lang hebben we geen water gehad. Het duurde even voordat tot ons doordrong wat dat betekende: de wc niet kunnen doortrekken, niet kunnen afwassen, niet je handen kunnen wassen nadat je 10 kwijlende baby’s hebt behandeld, niet kunnen koken, niet kunnen douchen (met vieze voeten je bed in is echt niet lekker en je voeten worden hier érg vies), niet kunnen drinken, etc. Water is totaal geen basisvoorziening. We leefden op cola, dat is ook prima.

Daarnet deden we de deur van de badkamer open. Nouja, badkamer. Zeg maar zwembad. Het water deed het weer en de spoelbak van de plee was overgestroomd. Ben toch wel blij dat we ons weer kunnen wassen, en kunnen tandenpoetsen met water.

Omdat we ervan uitgingen dat we de komende week nog wel zonder water zouden zitten (je weet wel, Afrikaans werktempo en verantwoordelijkheidsgevoel) gingen Kim en ik vandaag het dorp in. Theresa had duidelijk gemaakt dat we eraan moesten wennen dat we dat lopend moesten doen. Het is een wandeling van een half uur, dus daar waren we wel even mee zoet mee. We kwamen langs een lodge, genaamd Slettenlodge. Daar hebben we natuurlijk een foto van.
Water en cola en yoghurt gehaald en al, moesten we weer terug. Maar ja, hoe waren we ook alweer gelopen? We hadden een afsnijweggetje genomen. Halverwege waren we verdwaald. Lang leve het vrouwelijke richtingsgevoel. Alles lijkt hier ook op elkaar. Alle wegen zijn van rood zand, met gras er omheen en gaten erin. Geen straatnaambordjes o.i.d.
Dus we vroegen hulp aan twee voorbijgangers, die ons doorstuurden naar een andere voorbijganger die ons wel even naar het Holy Family Centre zou brengen. Hij nam een weg die wij absoluut nog nooit eerder hadden gezien dus we vertrouwden het niet helemaal. Tijd voor een kruisverhoor en goed opletten dattie geen vrienden ging bellen. Gelukkig was hij een eerlijk leraar (liet zelfs toetsen zien die hij voor zijn leerlingen in elkaar had gezet) en na een tijdje herkenden we weer waar we waren. Op zijn vraag of we elkaar vaker konden zien reageerden we ontwijkend. We moeten élke dag werken, de héle dag!

Spelletjesmiddag.
De patiënten komen hier drie keer per dag bij de fysiotherapie. Das niet weinig. Twee keer in de ochtend en één keer in de middag. Dus vandaag hadden we het geniale idee om van de middagsessie eens een groepsles te maken. Alle rolstoelers in een kring, lummeltje spelen met Kim en ik als lummel op onze knieën in het midden. Je zag ze genieten. Zelfs de depressiefsten onder hen maakten grapjes en konden lachen. De fysio die in dezelfde zaal iemand op de fiets begeleidde keek stralend toe, net als de persoonlijke begeleiders van de patiënten die aan de kant op het bankje zaten. Na een tijdje kwam weer een andere fysio vragen of ze er een foto van mocht maken. Komt in de presentatie (geen idee welke presentatie).
We hebben nu wat spelletjes op een rijtje gezet om met ze te kunnen doen.
En en en en en!!! We hebben bedacht dat we wel een rolstoeldans met ze kunnen maken en dan kunnen we de persoonlijke begeleiders er ook bij betrekken. Binnenkort zelf maar even in de rolstoel kruipen om wat dingetjes uit te proberen en kijken wat de mogelijkheden zijn.