Nou, ga je nog dood of hoe zit dat?

Stel je voor, je zit op school in een heel saai college en je kunt niet wegsneaken. Je kunt ook niet na de pauze wegblijven want er wordt constant op je gelet. Het college wordt steeds saaier en saaier en je ziet zo langzamerhand iedereen in slaap vallen. Dit, maar 10x erger, was vandaag onze dag, en zal morgen onze dag zijn. We krijgen colleges in gastvrijheid van een stel duffe broeders. Ierse, blanke broeders om precies te zijn. Dat betekent dat de plaatselijke bevolking oeverloos respect voor ze heeft en ze dus nooit kritisch zullen zijn op wat er gebeurt. Of zich in ieder geval nooit kritisch zullen uitlaten daarover. Doodvermoeiend als je het ons vraagt.
We kregen het ganse leven van st. John of God te horen. Dat, miraculeus, maar doorging en doorging, totdat we dachten dat hij wel 100 zou zijn. En totdat we dachten dat hij dood zou zijn. Maar hij ging maar niet dood and the story went on and on and oooon. Ga dood, dachten wij. Dan is het saaiste verhaal op aarde afgelopen. Maar hij redde een bende kinderen één voor één uit een woedende brand en kon het niet overleefd hebben, maar dat deed hij toch!!

Aan het begin van de dag werd ons gezegd dat mobieltjes niet zijn toegestaan. Als je mobiel afgaat moet je het ding inleveren. Ra ra wat gebeurde er. De telefoon van de zeurende broeder, die open op tafel lag, ging af. De lerares in mij kwam direct in actie en zei: jaaaa, lever maar in. Geen mobieltjes was de afspraak.
Gelukkig kon iedereen erom lachen, maar je had de koppen van de Zambiaanse werknemers moeten zien. Bijdehand doen tegen een blanke??? Wat een lef!
Maar de grap had zijn uitwerking: iedereen was weer wakker. Even.
Want even later ontdekte ik onze buurvrouw in slaap, onze overbuurman in slaap, nog een dame in slaap en een chagrijnige kop van Mirte. Dus ik stoot Kim aan en wijs naar iedereen. Lang leve de slappe lach. We moesten de grap delen van de duffe spreker, wat natuurlijk weer zorgde voor wat gelach en positieve opschudding onder de ‘studenten.’

Morgen is discussiedag. We kregen allen een stelling op papier mee naar huis om over na te denken. Op het eerste gezicht stellingen waarmee je het eens zou moeten zijn, na deze dag. Maar ja… een stelling zonder discussie is geen stelling. Hoezee. Morgen meer nieuws.

PS: na de pauze misten we onze geliefde fysio-collega Kelvin. Hij was gauw ff de stad in gegaan en geheel per ongeluk niet op tijd teruggekomen. He jammer, nou moest hij werken. We gaven hem groot gelijk. Is er toch nog iemand in geslaagd om weg te sneaken.