Welkom inbreker, pak een bed.

Nou nou, dat was me de opening wel. Een mooie gelegenheid voor een politieke aanslag, als je het mij vraagt. Gelukkig waren er ook normale mensen (zoals wij). Maar goed, ik zal bij het begin beginnen. Lijkt me wel zo handig.

De morgen begon gestoord. En dat gebeurt hier vaker, dus daar kijken we niet van op, maar we waren flink over de rooie over wat er vannacht gebeurd is. De stroom was weer uitgevallen, maar schoot rond een uur of 1 weer aan, waardoor we wakker werden van de opeens loeiende draagbare boxen met een lekker rocknummer op. Mirte kwam haar bed uit om alles uit te zetten en zodra ze weer lag hoorden we iets raars. We dachten dat onze logé wat aan het rommelen was, maar kwamen er al gauw achter dat er van buitenaf aan de voordeur gerommeld werd. WAT???
’s Ochtends toen we ons bed uit kwamen, kwamen we erachter dat de sleutel half uit het slot hing, en dat het hek aan de buitenkant was opengemaakt. Dat hek gaat van binnenuit dicht, dus dat was bijzonder.
Toen kwam er een man ons huis binnen om even uit te leggen dat hij vannacht aan het inbreken was geweest. Hij had zijn arm dus vannacht door onze zelfgemaakte hordeur heen gewrongen en het buitenhek opengemaakt. Daarna probeerde hij de binnendeur die met een sleutel dichtgaat. Dat lukte hem niet. Hij had ondertussen nog niet bedacht dat als een deur van binnenuit op slot zit (ook een hek) zal betekenen dat er iemand aan de andere kant van die deur is en je dus niet welkom bent. Maar zo helder was hij niet. Ook de volgende ochtend niet. Maar oké, toen hij écht écht écht niet naar binnen bleek te kunnen dacht hij: goh, misschien ligt er binnen iemand te slapen. Dan maar het huis ernaast proberen. Daar was de binnendeur open (hij heeft zich vast door het buitenhek heen gewrongen) en kon hij naar binnen. Eenmaal daar zag hij dat het bed bezet was (HIJ WAS IN DE SLAAPKAMER!!) en ging hij weer naar buiten.
Een excuus hoeven we niet te verwachten. Ook niet van Moe of Theresa, terwijl Moe hem op ons af had gestuurd. Neeeee, het was gewoon een misverstand. Er was niets aan de hand. Alleen als die man was binnengekomen weet ik niet hoe wij en onze logé daarop zouden hebben gereageerd. Smoesjes is wat we te horen krijgen.

En toen kwam de dag van de opening van het nieuwe kindercentrum. Voor die opening waren allerlei hoge piefen uitgenodigd. Noem een: minister van educatie, district chiefs, Ierse en Nederlandse bevelhebbers, etc. Daarvoor was alles uit de kast getrokken. Lees: ALLES.

Wij zouden met een bus worden opgehaald (ja: zouden-worden-opgehaald). Maar uiteindelijk werden wij als een van de laatsten door onze goede vriend Titus de social worker met de auto opgepikt. Vlak daarvoor reed hij nog even door de voortuin van Moe en Theresa, dus Moe kwam woest naar buiten gestormd met z’n pantalon op z’n knieën. Titus stapte uit de auto en kreeg op zijn donder. Daarna vluchtte hij als een opgejaagd hert naar de auto en sprintte weg (met ons en onze gezellige logé achterin) en barstte in lachen uit. Een prachtig begin van deze wat vreemde maar wel leuke dag.
Dus toen kwamen we daar en zagen veel stoelen, een Afrikaanse band, en iedereen in rep en roer. De ceremonie duurde lang en was niet erg boeiend dus er was halverwege een moment voor ons om even de slappe lach te krijgen. De planning kon niet beter. Sydney had onze camera, dus we staan er mooi op, tussen alle serieuze mensen. Sydney had trouwens de hele dag onze camera en drong zich lekker op tussen de bobo’s. Wij hebben nu prachtige close-ups van het lintje-doorknippen enzo. Heerlijk, zo’n schaamteloze paparazzo.

Maar goed, het eten was lekker en we hebben gezellig zitten kletsen met David (de Nederlandse vertegenwoordiger), Joy (een Britse docente die super grappig is) en onze geadopteerde zoon Sydney. Ondertussen komt Moe langs om David gedag te zeggen. Hatsikideee! David vindt Moe net zo vermoeiend als wij, en schudde lachend zijn hand en zei in het Nederlands: haha teringhond. Je raadt het al: wij hielden het niet meer droog.

Onze logé had trouwens ook erg veel humor. Ze is journalist en bracht veel jeu aan het geheel. Ze lulde de hele ceremonie aan elkaar met hier en daar een opmerking op het randje. Theresa zal wel met geknepen billen hebben gezeten. Want toen met veel bombarie de taart was aangesneden, maar de ministers het afgesneden stukje links lieten liggen zei ze (in de microfoon), gaan jullie dat niet opeten? Mooi, geef maar aan mij dan. En terwijl ik mijn taart opeet kunnen jullie gezellig het centrum gaan bekijken.

Als afsluitertje hebben we zitten kaarten met wat collega’s en patiënten uit het centrum. We hebben een nieuw soort pesten geleerd en een nieuw soort ezelen achtig iets. En wij hebben ze het echte ezelen geleerd.
Het is nu kwart voor zeven en ik ben kapot. Welterusten!